Terapia wychowawcza

Terapia wychowawcza ( grec. „opiekować się, oddawać cześć” za : A. Bruckner, 1939) - rozumiana jest jako forma pomocy udzielanej pacjentowi zmierzająca do usunięcia lub złagodzenia zaburzeń.
Celem pracy wychowawczej jest wzmacnianie i pobudzanie mechanizmów obronnych ustroju oraz odpowiednie organizowanie obciążeń układu nerwowego, a zatem do zadań terapii wychowawczej należy wszelkie:
- właściwe dawkowanie odciążeń i obciążenia procesów korowo podkorowych, związanych z odbieraniem bodźców pochodzących ze świata zewnętrznego,
- racjonalne normowanie tego obciążenia,
- i dobieranie tych bodźców –właściwych jakościowo i ilościowo
Cel ten osiąga się środkami wychowawczymi zintegrowanymi z ogólnym i szczegółowym planem leczenia. Mamy tu na uwadze dwie drogi oddziaływania psychopedagogicznego. Utożsamiane są one z jednocześnie kardynalnymi zasadami pedagogiki leczniczej.
Zasady te przyjmują postać następujących dezyderatów postępowania terapeutycznego:
- ogólne oszczędzanie wydatkowania energii ustroju, a więc unikanie szafowania wysiłkiem w sposób nieekonomiczny lub zbyteczny, gdyż ma się na uwadze zarezerwowanie wszystkich rezerw energetycznych do procesów obronnych walki z chorobą,
-ogólne wzmacnianie dynamizmu ustroju, a zatem ułatwianie aktywizacji wszystkich procesów w kierunku normowania i harmonizowania procesów ustroju ( w tym procesów rozwojowych konstytuujących osobowość )
We wszystkich formach terapii wychowawczej drogowskazem dającym możność właściwego doboru środków jest: rodzaj schorzenia ( czyli typ i charakter deficytów ), jego siła oddziaływania na organizm w kontekście biopsychospołecznym oraz zewnętrzne warunki chorowania.
Triada tych czynników dyktuje dobór postaci terapii wychowawczej. Kategorialnie wyróżnić można dwie podstawowe formy terapii wychowawczej:
1. Odciążeniowa ( spoczynkowa),
2. Uczynniająca ( czynnościowa ).
Typologia form terapii wychowawczej skorelowana jest z zasadami oddziaływań psychopedagogicznych.